“ Cumhuriyetin kuruluşundan yakın döneme kadar tarımsal olarak kendi kendine yeten bir ülke iken, son yıllarda buğday, arpa, pamuk, mercimek, saman, mısır, ayçiçeği, gibi birçok ürünü ithal eder duruma geldik. Bu duruma kendiliğinden gelmedik.

                Dünya Bankası, Dünya Ticaret Örgütü ve emperyal devletlerin bizim gibi ülkelere dayattıkları tarım politikaları sonucunda geldik.

          Bir dönem tarım bakanı “ya köylüler şirketleşecek, ya da tarımı şirketler yönetecek” demişti. Sonuç olarak küçük üretici üretemez duruma geldi ve tarım büyük para tekellerinin emrine sunuldu. 

                İşte tarımın içinden geçtiği böyle bir dönemde çiftçilerin sendikalaşma fikriyatı doğdu. Aslında sendikamız yeni değil. 2004 yılında kurulan Tüm Köy Sen (Tüm Üretici Köylüler Sendikası) kısa sürede yaklaşık 41 ilde örgütlenerek şubelerini açtı.

                Kısa sürede binlerce üretici köylü üye oldu. Ancak “köylünün sendikası mı olur” diyerek çeşitli yasal sorunlar ve zorluklar çıkarıldı. Daha sonra sendikamız kapatıldı. Kapatma ve baskılardan sonra elbette ki zayıflamalar oldu. Birçok şubemiz kapandı.

               Başta Fahri başkanımız Şevki Konur, kurucular kurulu yoğun bir hukuki mücadele verdiler. Tekrar sendikanın açılması ve yasal statüye kavuşmasını sağladılar.

              Mahkeme kararıyla çalışma bakanlığından yetki alındı. Yeniden örgütlenme çalışmalarının başlamasıyla bizler de Malatya’da örgütlenerek yeniden şubemizi açtık.

              Arkadaşlar biliyorsunuz tarım ve hayvancılığın yığınla sorunu var. Son yıllarda buna bir de çevre ve ekoloji sorunları eklendi. Özellikle son yıllarda tüm Türkiye’de verilen ÇED raporlarıyla neredeyse bütün dağlar, ovalar, meralar 49 yıllığına yerli ve yabancı şirketlere kiralanıyor.

                 Bu şirketler siyanürle altın arama başta olmak üzere taş ocakları, maden ocakları, hesler ile doğamızı talan edip yaşanmaz hale getiriyorlar. Su kaynaklarını yok ediyor, tarım arazilerini, orman arazilerini adeta yok ediyorlar.

                 Ayrıca üretici köylülerimiz Tarım Kredi Kooperatifleri ve Ziraat Bankası başta olmak üzere yüksek faizlerle çektikleri kredileri ödeyemez durumdalar. Aldıkları tarımsal araç gereçlerinin parasını ödeyemedikleri için icralık oluyorlar.

                 Bir tarım ülkesi olan ülkemizin neredeyse ithal etmediği ürün kalmadı. Tarım politikaları sonucu üretime dayalı bir tarım yapılamaz hale geldi. Yani üretici köylü desteklenmediği gibi, bu borçlar yüzünden traktörlerini, hayvanlarını satmak zorunda kalıyorlar.

                  Bizler tarımın ve çevrenin sorunlarını burada anlatmakla bitiremeyiz. Dolayısıyla sorunlarımızı örgütlü bir şekilde dile getirmek, mevcut hükümeti uyarmak, halkımızı duyarlı hale getirmek için sendikamız çatısı altında örgütlenmemiz gerekiyor.

                  Nasıl ki işçilerin, memurların sendikaları varsa, bu sendikalar üyelerinin ekonomik özlük ve sosyal hakkını savunuyorsa, bizler de tüm üretici köylülerimizin haklarını aramak, sorunlarını tek elden dile getirmek, çözüm yolu bulmak için tüm üretici köylüleri Tüm Köy Sen çatısı altında birleşmeye, üye olmaya ve mücadele etmeye davet ediyoruz.

 TÜM KÖY SEN

Tüm Üretici Köylüler Sendikası)