Normali şuydu;

52 yıldır “Kürtler adına” savaşan PKK’nın, devletten hiçbir şey istemeden kendini feshedip silah bırakması Kürtlerin üzülmesine, ulusalcıların ise sevinmesine sebep olmalıydı. 

Evet, normali buydu... 

Ama hiç de böyle olmadı. 
Kürtler, istisnasız buna sevinirken, Ulusalcılar ise üzüntü içinde! En azından bir kısmı…

Bu durumda, sevinen taraflar ile üzülen tarafların kimliği, bize bu örgütün mahiyeti hakkında da bilgi vermiş olmuyor mu?

Demek oluyor ki, bu durumda örgüt, 52 yıldır Kürtlerin aleyhine, bu ulusalcıların ise lehine bir mücadele yürütüyormuş!..

Nitekim Kürtler; bundan böyle çocuklarımız ölmeyecek, hapse girmeyecek, şehirlerimiz talan edilmeyecek, daha barışçıl bir ortama kavuşacak, adımız terör ile anılmayacak, uluslararası meşruiyetimiz artmış olacak diye seviniyorlar.

Ulusalcılar ise; peki, biz bundan sonra hangi bahaneyle Kürtleri durdurabileceğiz, onlara hangi gerekçe ile terörist muamelesi yapacağız, ülke içinde veya dışındaki Kürtlere hangi gerekçeyle operasyon düzenleyebileceğiz? diye üzülüyorlar…

Evet;

Bunları bilelim ki, bu örgütten geriye kalanlar bundan sonra da yine Kürt siyasetini domine etmeye ve Kürtlerin siyasi mirasına sahip çıkmaya kalkmasınlar. Aslında Kürtlere özür borçlu olanlar, bir de başa kalkmaya çalışmasın!..