Yokuşta Yanında Olanı Düzlükte Unutanlar
Hayat, kimi zaman dik bir yokuş gibidir. Zorlanırsın, yorulursun, düşersin… Ama yanında biri varsa, elinden tutan, seni motive eden, omzunda yük taşıyan biri, o zorluk biraz daha çekilir hale gelir.
Ne var ki insanın tabiatı tuhaftır. Yokuş bitip düzlüğe çıkıldığında, pek çok kişi arkasına bile bakmaz. O zor günlerde destek olan eli unutur. Sanki o başarı sadece kendi çabasıyla elde edilmiş gibi davranır.
İşte burada bir yanlışlık vardır. Nankörlük çoğu zaman anlık bir gaflet değil, yerleşik bir huydur. Kişinin karakterinde vardır ve en beklenmedik anlarda ortaya çıkar. "Ben olmasam başaramazdı" diyemezsin belki, ama onun senin desteğini tamamen yok sayması canını yakar.
Kırgınlıklar buradan doğar. Güven kayıpları, dostlukların sonu, araya giren o soğukluk... Çünkü insan sadece düşmanını değil, nankör dostunu da unutmamalıdır.
Bu yüzden derim ki; kimin seninle yokuş çıktığına değil, kimlerin düzlüğe çıkınca seni unuttuğuna dikkat et. Çünkü vefa, yokuşta değil, düzde belli olur.
