CHP'yi SEVMEK ZORUNDA MIYIZ?
Evet zorundayız.
CHP’yi yıllar yılı neden sevmediysek, bugün de aynı nedenlerle sevmeye mecburuz. Çünkü mesele yalnızca bir parti meselesi değil; bir tarih, bir duruş, bir geleneğin devamı meselesidir.
Bugün CHP, idam sehpasında dimdik duran Seyit Rıza’dır. Bugün CHP, darağacına yürüyen Deniz Gezmiş’in “Yaşasın halkların kardeşliği” diye haykıran sesidir. Bugün CHP, Pir Sultan’ın, Mansur’un, Hüseyin’in darda kalmış mirasıdır.
Nasıl ki dün Kürtleri, zencileri, Kızılderilileri onların kimliklerinden değil, maruz kaldıkları haksızlıktan ötürü sevdik; bugün de aynı sebeple CHP’yi sevmek, desteklemek zorundayız. Çünkü zulüm ve adaletsizlik sadece geçmişin değil bugünün de gerçeğidir.
Bugün, muhalefetin sesinin kısılmaya çalışıldığı, belediyelere kayyum atamalarının konuşulduğu, gazetecilerin, öğrencilerin, emekçilerin yargılandığı bir ülkede yaşıyoruz. Böyle bir atmosferde CHP’yi sevmek, bir partiyi kutsamak değil; mazlumdan yana tavır almak, demokrasiden yana durmaktır.
Elbette bu, partinin yanlışlarını görmezden gelmek ya da her hamlesini alkışlamak değildir. Tam tersine, CHP’yi eleştirerek de desteklemek; onu, halkın gerçek temsilcisi yapmaya çalışmaktır. Çünkü mesele, mazlum ile zalim arasındaki çizgide nerede durduğumuzdur. Apaçiler, Mohikanlar, tütün tarlalarının işçileri, kırbaçlanan hayvanlar… Onların hikâyesi hâlâ sürüyor. Bugün hâlâ kabildir bir mazlumu zalimin ökçesinden almak; çelikten bir yumruk gibi kötünün kafasına inmek.
Bu yüzden diyorum ki:
Destek CHP’den, şeref kendinizden.
