"...İSLAM BÜTÜN BU İLKESİZLİKLERE UZAK EVRENSEL BARIŞ HAREKETİDİR "

Bütün devletlerin dış ilişkilerde kendi çıkarlarını esas aldıkları herkesçe kabul edilen bir gerçektir.

“Devlet çıkarı” denen şey ise, malum olduğu üzere, aslında sıradan insanlarda da var olan; haklı haksız demeden kendi varlığını sürdürebilme, her alanda gücüne güç katma ve kendi egemenlik alanını genişletme içgüdüsünden başka bir şey değildir. 

Bu duygu aslında bireyden tutun, kavim, kabile veya meslek gibi akla gelebilecek her türlü aidiyet için geçerli olabilen ilkel (doğal) bir duygudur.

Zaten milliyetçilik bir “fikir” olmaktan çok, insanın temel içgüdülerini oluşturan duygulardan biridir. Esasen milliyetçi olması için kişinin bir bilgi veya birikime sahip olması da gerekmiyor; bilakis kişi ne kadar bilgi, düşünce ve empati yeteneğinden yoksun olursa, o oranda da daha rahat milliyetçilik duygusuna kapılabilmektedir.

Devletler de neticede insanlar tarafından yönetildiklerinden bu ilkel milliyetçilik duygusunun dibini bulmakta birbiriyle yarışmaktan öte herhangi bir erdeme sahip değillerdir. Bütün dertleri; varlığımı nasıl sürdürebilirim, gücümü nasıl arttırabilirim ve egemenlik alanımı nasıl genişletebilirim ilkelliğinden ibarettir…

Halbuki İslam, bütün bu ilkelliklerden uzak, evrensel bir barış hareketidir. “Hepimiz Âdem’in ve Havva’nın çocuklarıyız” diyerek ırk ayrımcılığına ve yine “biz yeryüzünü bütün canlılar için yarattık” diyerek de bölgesel ayrımcılıklara ve insanlık ailesine çizilen sınırlara karşı durur. Böylece, zımnen “sınırsız ve sınıfsız bir dünyayı” savunur.

Eğer bu söylediklerime Müslümanlar/İslamcılar üzerinden itiraz edecekseniz, o halde hemen belirteyim; haklısınız… maalesef Müslümanlar (özellikle de İslamcılar), yukarıda ifade etmeye çalıştığım ilkel milliyetçilikten öte hiçbir erdeme sahip değiller!

Söz konusu milliyetçilik, “İslam milliyetçiliği” olsa bile…